Zasady redakcyjne

Zgłaszanie tekstu

  1. Prosimy Autorów o przysyłanie tekstów poprzez system OJS (zakładka: Zgłoś tekst) w formacie .doc lub .docx. W celu przesłania artykułu autor powinien dokonać rejestracji na stronie czasopisma.
  2. Do druku przyjmowane są wyłącznie prace oryginalne, wcześniej niepublikowane, pisane w językach polskim lub angielskim. 
  3. Jeśli artykuł związany jest z badaniami finansowanymi z grantu instytucji czy stowarzyszenia, autor jest zobowiązany podać tę informację w przypisie wraz z numerem grantu. 
  4. Teksty przyjmowane są do końca marca.

Zasady przygotowania tekstów

Informacje ogólne

  1. Objętość artykułu wraz z przypisami i bibliografią nie powinna przekraczać jednego arkusza wydawniczego (40 tysięcy znaków ze spacjami). Recenzje i sprawozdania nie powinny przekraczać połowy jednego arkusza wydawniczego (20 tysięcy znaków ze spacjami). W przypadku tekstów dłuższych redakcja zastrzega sobie prawo do zwrotu materiału z prośbą do autora o skrócenie tekstu.
  2. Zalecana jest czcionka Times New Roman w rozmiarze 12 pkt. z interlinią 1,5 i marginesem 2,5 cm. Strony należy ponumerować.
  3. Omawiane wyrazy, zwroty, zdania oraz zwroty obcojęzyczne wyodrębniamy kursywą. Tytuły prac piszemy kursywą bez cudzysłowu.

Struktura artykułu

Układ i kolejność poszczególnych elementów artykułu ujęto w tabeli. Elementy oznaczone gwiazdką są obowiązkowe, pozostałe mają charakter opcjonalny.

  1. *Tytuł: czcionka 12, wyrównanie do środka, pogrubione
  2. *Słowa kluczowe: czcionka 12, wyrównanie do lewej, nagłówek: Słowa kluczowe; maksymalnie 5 terminów charakteryzujących zawartość merytoryczną tekstu.
  3. *Streszczenie: czcionka 10, justowanie, nagłówek: STRESZCZENIE, maks. 800 znaków, powinno zawierać: uzasadnienie podjętych badań; prezentację uzyskanych wyników; omówienie zastosowanej metody badawczej.
  4. Motto: czcionka 10, wyrównanie do prawej.
  5. *Tekst główny: czcionka 12, justowanie, zalecane wewnętrzne ustrukturyzowanie tekstu za pomocą nagłówków. Cytaty: czcionka 10, justowanie, wcięcie od lewej 1,25 cm (dotyczy cytatów dłuższych niż 2 wiersze). Przypisy dolne: czcionka 10, justowanie, numerowanie, zawierają komentarz do tekstu głównego (nie odsyłacze bibliograficzne), numeracja ciągła w obrębie całego tekstu.
  6. *Bibliografia: czcionka 12, justowanie, wykaz w kolejności alfabetycznej, bez numerowania.
  7. Źródła: czcionka 12, justowanie , nagłówek: WYKAZ ŹRÓDEŁ, materiały źródłowe (literackie, leksykograficzne, prasowe, internetowe itp.) należy oddzielić od literatury naukowej wykorzystanej i cytowanej w artykule (Bibliografia). Wykaz w kolejności alfabetycznej, bez numerowania.
  8. *Tłumaczenie tytułu na język angielski: czcionka 10, wyrównanie do lewej, pogrubione
  9. *Słowa kluczowe w języku angielskim: czcionka 10, wyrównanie do lewej, nagłówek: Keywords.
  10. *Streszczenie w języku angielskim: czcionka 10, justowanie, nagłówek: ABSTRACT.

Cytaty

  1. Krótkie cytowania (do 2 wersów) pozostają w tekście głównym, oddzielone od niego cudzysłowami, a dłuższe (powyżej 2 wersów) wydzielane są jako osobny akapit z wcięciem od lewej. Cytaty obcojęzyczne należy przetłumaczyć na język, w którym pisany jest artykuł.
  2. Opuszczenia w cytacie należy oznaczyć za pomocą wielokropka ujętego w nawiasy kwadratowe: [...], a cudzysłów w cudzysłowie w następujący sposób: „Cytat «wewnątrz» cytatu”. Znaczenia omawianych wyrazów należy podawać z użyciem cudzysłowów definicyjnych: ‘definicja’.

Przypisy i bibliografia

Prosimy o oznaczanie cytatów oraz powołań bibliograficznych w tekście według standardów APSA (American Political Science Association).

Po tekście głównym artykułu podaje się „BIBLIOGRAFIĘ”, która powinna zawierać wszystkie pozycje cytowane w tekście głównym i w przypisach w pełnym brzmieniu. Odsyłacze i opisy bibliograficzne podaje się według następujących wzorów:

PRZYPISY W TEKŚCIE

Monografia jednego autora
Przykład:
    Kurek (1995, 57)
   (Kurek 1995, 57–58)

Monografia: dwóch, trzech autorów
Przykład:
   (Altheide i Snow 1991)
   (Altheide i Snow 1991, 5–10)

Monografia: czterech autorów (i więcej)
Przykład: (Przepiórkowski i in. 2013)

Kilka źródeł w przypisie
Przykłady:
   (Kurek 1995; Czerwiński 2015)
   (Kurek 1995, 5–10; Przepiórkowski i in. 2013, 3)
   (Altheide and Snow 1991, 5; Fowler et al. 1979)

Dwóch autorów o tym samym nazwisku
Przykłady:
   (M. Salinas 2000; E. Salinas 2005)
   (M. Salinas 2000, 6–10; E. Salinas 2005, 3)

Kilka prac jednego autora
Przykład: (Jones 2002, 2003, 2010)

Publikacje jednego autora opublikowane w tym samym roku
Przykłady:
   (Jones 1999a, 1999b)
   (Jones 1999a, 10–11, 1999b, 5)

BIBLIOGRAFIA

Monografia jednego autora
Format: Nazwisko, Inicjał imienia. Rok. Tytuł. Miejsce wydania: Wydawnictwo.
Przykład: Kurek, H. 1995. Przemiany językowe wsi regionu krośnieńskiego. Studium socjolingwistyczne. Kraków: Universitas.

Monografia: kolejne wydanie
Format: Nazwisko, Inicjał imienia. Rok. Tytuł. Numer wydania. Miejsce wydania: Wydawnictwo.
Przykład: Wierzbicka, A. 1967. O języku dla wszystkich. wyd. 2 rozsz. Warszawa: Wiedza Powszechna.

Monografia: przedruk
Format: Nazwisko, Inicjał imienia. [Rok wydania] Rok przedruku. Tytuł. Miejsce wydania: Wydawnictwo.
Przykład: Jones, T. [1995] 2000. Tytuł książki. New York: Columbia University Press.

Monografia: tłumaczenie
Format: Nazwisko, Inicjał imienia. Rok. Tytuł. tłum. Inicjał imienia Nazwisko. Miejsce wydania: Wydawnictwo.
Przykład: Howarth, D. 2008. Dyskurs. tłum. Anna Gąsior-Niemiec. Warszawa: Oficyna Naukowa.

Monografia: dwóch, trzech autorów
Format: Nazwisko, Inicjał imienia, i Inicjał imienia Nazwisko. Rok. Tytuł. Miejsce wydania: Wydawnictwo.
Przykład: Moir, A., i D. Jessel. 1993. Płeć mózgu. O prawdziwej różnicy między mężczyzną a kobietą. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy.

Monografia: czterech autorów i więcej
Format: Nazwisko, Inicjał imienia, Inicjał imienia Nazwisko, Inicjał imienia Nazwisko, i Inicjał imienia Nazwisko. Rok. Tytuł. Miejsce wydania: Wydawnictwo.
Przykład: Fowler, R., B. Hodge, G. Kress, i T. Trew. 1979. Language and Control. London: Routledge & Kegan Paul.

Publikacja nieznanego autorstwa
a) odsyłacz w tekście głównym: (Droga do nieba. Modlitewnik dla katolików wszystkich stanów 1948, 129)
b) opis w bibliografii: Droga do nieba. Modlitewnik dla katolików wszystkich stanów. 1948. Opole: Wydawnictwo św. Krzyża.

Praca zbiorowa z redaktorem
Format: Nazwisko, Inicjał imienia, red. Rok. Tytuł. Miejsce wydania: Wydawnicwo.
Przykład: Łukasik, M., red. 2010. Lingwistyka stosowana w badaniach. Warszawa: BAJT.

Praca zbiorowa z więcej niż trzema redaktorami
Format: Nazwisko, Inicjał imienia, Inicjał imienia Nazwisko, Inicjał imienia Nazwisko, i Inicjał imienia Nazwisko, red. Rok. Tytuł. Miejsce wydania: Wydawnictwo.
Przepiórkowski, A., M. Piasecki, K. Jassem, i P. Fuglewicz, red. 2013. Computational Linguistics, Applications. Berlin, Heidelberg: Springer.

Artykuł lub rozdział w pracy zbiorowej
Format: Nazwisko, Inicjał imienia. Rok. “Tytuł artykułu lub rozdziału”. W Tytuł książki, red. Inicjał imienia Nazwisko. Miejsce publikacji: Wydawca, Numery stron.
Example: Majkowska, G., i H. Satkiewicz. 1999. „Język w mediach”. W Polszczyzna 2000. Orędzie o stanie języka na przełomie tysiącleci, red. W. Pisarek. Kraków: Ośrodek Badań Prasoznawczych Uniwersytetu Jagiellońskiego, 181–96.

Artykuł w czasopiśmie
Format: Nazwisko, Inicjał imienia. Rok. “Tytuł artykułu”. Tytuł czasopisma (Tom)Numer: Numery stron.
Przykład: Czerwiński, M. 2012. „Figuratywność – od słowa do obrazu. Konwencjonalne wyobrażenia historyczne w chorwackich i serbskich syntezach dziejów narodu”. Socjolingwistyka 26: 38–42.

Źródło internetowe
Format: Nazwisko, Inicjał imienia, Inicjał imienia Nazwisko i Inicjał imienia Nazwisko. Rok. “Tytuł artykułu”. Adres strony internetowej (Data dostępu).
Przykłady:
Przepiórkowski, A., A. Buczyński, i J. Wilk. 2011. „Ściągawka do Narodowego Korpusu Języka Polskiego”. http://nkjp.pl/poliqarp/help/pl.html (15 czerwiec 2019).

Przepiórkowski, A., A. Buczyński, and J. Wilk. 2011. „Ściągawka Do Narodowego Korpusu Języka Polskiego”. http://nkjp.pl/poliqarp/help/pl.html (June 15, 2019).

ZASADY TRANSLITERACJI Z ALFABETU CYRYLICKIEGO NA ALFABET ŁACIŃSKI W SPISACH BIBLIOGRAFICZNYCH (W BIBLIOGRAFII I W WYKAZIE ŹRÓDEŁ)

 Obowiązująca norma: PN-ISO 9:2000 - Transliteracja znaków cyrylickich na znaki łacińskie - Języki słowiańskie i niesłowiańskie. Zobacz tutaj: http://www.ushuaia.pl/transliterate/, wybierz: transliteracja PN-ISO 9:2000.

 Wdrożenie standardu transliteracji pozwala na ujednolicenie zapisu nazwisk oraz dostosowanie się do powszechnie stosowanych zasad zapisu metadanych, co wspiera ich poprawne migracje w międzynarodowych naukowych bazach danych. Wykazy bibliograficzne (wraz z abstraktami) z Państwa artykułów będą umieszczane w bazach bibliograficznych  (CEJSH, PBN oraz Pol-index, Index Copernicus), dlatego transliteracja bibliografii jest obowiązkowa. Pełna bibliografia alfabetyczna wszystkich publikacji cytowanych w artykule powinna być podana zawsze w transliteracji na alfabet łaciński.

 Zasady sporządzenia opisów bibliograficznych:

  1. Cyrylickie opisy bibliograficzne w przypisach zostawiamy w oryginale, bez transliteracji na alfabet łaciński.
  2. Jeśli w bibliografii znajduje się literatura publikowana w oryginale w cyrylicy, wymagamy, aby tekst artykułu na etapie prac redakcyjnych był zaopatrzony w dwa wykazy bibliograficzne:
  • pełny spis bibliograficzny w alfabecie łacińskim z pozycjami transliterowanymi z alfabetu cyrylickiego na alfabet łaciński według zasad międzynarodowych (podanych poniżej) w kolejności liter alfabetu łacińskiego.
  • spis pozycji oryginalnych pisanych cyrylicą (grażdanką) proszę podawać po pozycjach w alfabecie łacińskim. 

Prosimy nie stosować innych zasad transliteracji.   

Słowniki

Cytując słowniki, należy posługiwać się następującymi skrótami: ESJPBań– Bańkowski A. 2000: Etymologiczny słownik języka polskiego. T. 1 (A-K), t. 2 (L–P), t. 3 (R), red. A. Mrozowska, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN; ISJP – Bańko M. (red.) 2000: Inny słownik języka polskiego, t. 1–2, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe; L – Linde S. B. 1807–1814/1854–1860: Słownik języka polskiego, t. 1–6, Lwów: Zakład Narodowy im. Ossolińskich; PSWP – Zgółkowa H. (red.) 1994–2005: Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, t. 1–50, Poznań: Kurpisz; SEJPBor – Boryś W. 2005: Słownik etymologiczny języka polskiego, Kraków: Wydawnictwo Literackie; SEJPBr – Brückner A. 1927: Słownik etymologiczny języka polskiego,Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza; SEJPS – F. Sławski 1952–1982: Słownik etymologiczny języka polskiego, t. 1–5, Kraków: Towarzystwo Miłośników Języka Polskiego; SGPKarł – Karłowicz J. 1900–1911: Słownik gwar polskich, t. 1–6, Kraków; SGP PAN – Słownik gwar polskich 1977−: oprac. przez Zakład Dialektologii Polskiej IJP PAN, Źródła i t. 1, red. M. Karaś, t. 2−5, red. J. Reichan, S. Urbańczyk, t. 6, red. J. Okoniowa, J. Reichan, t. 7−8, red. J. Okoniowa, J. Reichan, B. Grabka, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków: Instytut Języka Polskiego PAN; SJPDor – Doroszewski W. (red.) 1958–1969: Słownik języka polskiego, t. 1–11, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe; SJPDun – Dunaj B. (red.) 1996: Słownik współczesnego języka polskiego, Warszawa: Wilga; SJPSzym – Szymczak M. (red.) 1978-1981: Słownik języka polskiego, t. 1–3, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe; SPXVI – Mayenowa M.R., Pepłowski F., Mrowcewicz K. (red.) 1956–, Słownik polszczyzny XVI wieku, t. 1-36, Warszawa–Wrocław–Kraków: Zakład im. Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Warszawa: Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk; SJPXVII – Gruszczyński W. (red.) 1996–, Słownik języka polskiego XVII i 1. połowy XVIII wieku ,<http://sxvii.pl>; SStp – Urbańczyk S. (red.) 1953–2002: Słownik staropolski, t. 1–11, Warszawa–Wrocław–Kraków: Zakład im. Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Kraków: Instytut Języka Polskego Polskiej Akademii Nauk; SW – Karłowicz J., Kryński A., Niedźwiedzki W. 1900–1927: Słownik języka polskiego, t. 1–8, Warszawa. (tzw. Słownik warszawski); SWil – Zdanowicz A. i in. 1861: Słownik języka polskiego, t. 1–2, Wilno: M. Orgelbrand. (tzw. Słownik wileński); USJP – Dubisz S. (red.) 2003:Uniwersalny słownik języka polskiego, t. 1–6, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe; WSJP – Żmigrodzki P. (red.) 2007–, Wielki słownik języka polskiego, Kraków: Instytut Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk, < http://www.wsjp.pl>; WSO PWN – Polański E. (red.) 2003: Wielki słownik ortograficzny PWN z zasadami pisowni i interpunkcji, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN; WSPP – Markowski A. (red.) 2004: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, Warszawa : Wydawnictwo Naukowe PWN.